Op 27 november 1930 schreef de Gelderlander over de ‘troostelooze watervlakte’ in de Ooij bij Nijmegen. De waterlozing gebeurde toen nog door middel van automatische sluizen, maar bij een te hoge waterstand in de Waal bleven de sluizen dicht. Daarom lag er een plan voor een gezamenlijk gemaal bij de monding van het Meertje, wat tot in Kleef voor droge voeten zou zorgen. De krant waarschuwde de lezer echter voor alle formaliteiten die bij deze internationale samenwerking kwamen kijken. Kortom: ‘het gemaal is er nog niet en de menschen zitten met den water-overlast.’ In 1933 werd dit plan toch werkelijkheid: in opdracht van het Nederlandse waterschap Nijmegen-Duitse Grens en het Duitse Deichverband Kleve-Landesgrenze werd het Hollands-Duits Gemaal gebouwd. Dit gemaal verzorgde de waterlossing in het grensgebied: 10.000 hectare in Duitsland en 6.000 hectare in Nederland. Op 22 februari 1934 werd het Gemaal feestelijk geopend door Duitse en Nederlandse vertegenwoordigers.
Bron
